Felinoterapia
Felinoterapia albo koto-terapia jest jedną z form animaloterapii. Tutaj kot stanowi pomost, po którym terapeuta dociera do osoby potrzebującej i nawiązuje z nią kontakt. Felionoterapia jest formą terapii kontaktowej. Opiera się na założeniu, że kontakt ze zwierzęciem przyczynia się do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego człowieka, dzięki czemu zwiększają się czynności poznawcze i polisensoryczne pacjenta. Jest to terapia, która przełamuje wszelkiego rodzaju ograniczenia, ułatwia komunikację, rozwija zdolność okazywania uczuć i emocji, zmniejsza poczucie samotności. To także zabawa i edukacja wspierana udziałem mruczącego terapeuty. Chwile spędzane z kotem emanują ciepłem miękkiego futra, spokojnym mruczeniem, a muśnięcie łapką niespodziewanie potrafi zmienić nasze widzenie świata.
Zastosowanie tej metody znalazło miejsce wśród osób cierpiących m. in. na niepełnosprawność fizyczną, u osób niedołężnych cierpiących na problemy przy wykonywaniu ruchów, u pacjentów cierpiących na choroby reumatyczne oraz wśród osób starszych. Zajęcia z takimi pacjentami skupiają się przede wszystkim na aktywności ruchowej, zabawie ze zwierzęciem polegającej na rzucaniu mu kuleczek, czesaniu zwierzaka. Wtedy łączone jest przyjemne z pożytecznym: pacjent w pewien sposób podświadomie jest zmuszany do wykonywania czynności ruchowych, a z kolei kot czerpie z tego przyjemność. Felinoterapia znajduje również zastosowanie w przypadkach osób cierpiących na depresję, apatycznych, dzieci chorych psychicznie, pacjentów cierpiących na różne lęki. Chodzi o to, aby przełamać pewien strach, zmotywować pacjenta do otworzenia się na innych poprzez kontakt ze zwierzęciem. Prowadzi to przede wszystkim do wyraźnej poprawy samopoczucia pacjentów.
Kontakt z kotem, oprócz wspierania leczenia takich przypadłości jak niepełnosprawność umysłowa i ruchowa, przynosi także efekty przy leczeniu osób z zaburzeniami emocjonalnymi, objawiającymi się zarówno nadmierną lękliwością jak i nadpobudliwością. Terapia sprowadza się do prostych czynności - głaskania kota, bawienia się z nim, karmienia czy też zwykłego trzymania go na kolanach. Te wszystkie czynności potrafią zająć osoby przebywające z kotem na wiele godzin i pomagają uspokoić się. Dzięki nim osoba czuje się mniej osamotniona, a bardziej zajęta przeżywaniem kontaktu z tym delikatnym i uroczym stworzeniem. Głaskanie kota redukuje w znacznej mierze stres i pozwala otworzyć się na świat. U osób poddanych felinoterapii zauważono łatwiejsze nawiązywanie kontaktu z otoczeniem oraz swobodniejsze wyrażanie swoich uczuć. Dzieciom obarczonym zaburzeniami autystycznymi spędzanie czasu z kotem pomagało wyjść z ich zamkniętego świata.
Kot dodatkowo pełni istotną rolę jako pośrednik między pacjentem a terapeutą. Terapeuta może zacząć swoją rozmowę od pogawędki o kocie, co zmniejsza dystans między nim a jego podopiecznym i pozwala na nawiązanie pozytywnego kontaktu, a czasem otworzenie się zbyt nieśmiałej osobie. Niejednokrotnie rozpoczęciu rozmowy pomaga zachęcenie pacjenta do narysowania kota.
Felinoterapia ma zastosowanie zarówno w przypadku dzieci, jak i osób dorosłych. Jest też szczególnie polecana osobom starszym ze względu na fakt, że koty są stworzeniami cichymi, czystymi i ceniącymi sobie kontakt z człowiekiem. Także koty pomagają przy schorzeniach reumatycznych, ponieważ instynktownie odnajdują bolesne miejsca na ciele i kładą się na nich, ogrzewając je swym ciepłem i kojąc ból.
Na terenie naszego kraju znajduje się parę ośrodków zajmujących się felinoterapią. Są to m. in. Fundacja "Mruczący Terapeuta", Fundacja "Dogolandia" czy Fundacja "Dogtor". W tego typu miejscach istnieje możliwość zgłoszenia własnego kota jako uczestnika felinoterapii. Jednak musi on posiadać odpowiednie predyspozycje. Przede wszystkim powinien mieć skończony 1 rok, a także posiadać aktualne szczepienia oraz zaświadczenie o ogólnym zdrowiu kota. Natomiast najważniejsze cechy charakteru, jakimi powinien się odznaczać "felinoterapeuta", to otwartość na kontakt z człowiekiem, ufność oraz lubienie bycia głaskanym czasem przez długi czas. Kot nie powinien bać się nowych miejsc i ludzi, a także podróży różnymi środkami komunikacji, ponieważ czasem terapia wymagana dojazdu do pacjenta. Oferowane są też kursy felinoterapii, na których można samodzielnie poznać techniki, jakimi ona operuje i zarejestrować się jako osoba prowadząca felinoterapię.
Zastosowanie tej metody znalazło miejsce wśród osób cierpiących m. in. na niepełnosprawność fizyczną, u osób niedołężnych cierpiących na problemy przy wykonywaniu ruchów, u pacjentów cierpiących na choroby reumatyczne oraz wśród osób starszych. Zajęcia z takimi pacjentami skupiają się przede wszystkim na aktywności ruchowej, zabawie ze zwierzęciem polegającej na rzucaniu mu kuleczek, czesaniu zwierzaka. Wtedy łączone jest przyjemne z pożytecznym: pacjent w pewien sposób podświadomie jest zmuszany do wykonywania czynności ruchowych, a z kolei kot czerpie z tego przyjemność. Felinoterapia znajduje również zastosowanie w przypadkach osób cierpiących na depresję, apatycznych, dzieci chorych psychicznie, pacjentów cierpiących na różne lęki. Chodzi o to, aby przełamać pewien strach, zmotywować pacjenta do otworzenia się na innych poprzez kontakt ze zwierzęciem. Prowadzi to przede wszystkim do wyraźnej poprawy samopoczucia pacjentów.
Kontakt z kotem, oprócz wspierania leczenia takich przypadłości jak niepełnosprawność umysłowa i ruchowa, przynosi także efekty przy leczeniu osób z zaburzeniami emocjonalnymi, objawiającymi się zarówno nadmierną lękliwością jak i nadpobudliwością. Terapia sprowadza się do prostych czynności - głaskania kota, bawienia się z nim, karmienia czy też zwykłego trzymania go na kolanach. Te wszystkie czynności potrafią zająć osoby przebywające z kotem na wiele godzin i pomagają uspokoić się. Dzięki nim osoba czuje się mniej osamotniona, a bardziej zajęta przeżywaniem kontaktu z tym delikatnym i uroczym stworzeniem. Głaskanie kota redukuje w znacznej mierze stres i pozwala otworzyć się na świat. U osób poddanych felinoterapii zauważono łatwiejsze nawiązywanie kontaktu z otoczeniem oraz swobodniejsze wyrażanie swoich uczuć. Dzieciom obarczonym zaburzeniami autystycznymi spędzanie czasu z kotem pomagało wyjść z ich zamkniętego świata.
Kot dodatkowo pełni istotną rolę jako pośrednik między pacjentem a terapeutą. Terapeuta może zacząć swoją rozmowę od pogawędki o kocie, co zmniejsza dystans między nim a jego podopiecznym i pozwala na nawiązanie pozytywnego kontaktu, a czasem otworzenie się zbyt nieśmiałej osobie. Niejednokrotnie rozpoczęciu rozmowy pomaga zachęcenie pacjenta do narysowania kota.
Felinoterapia ma zastosowanie zarówno w przypadku dzieci, jak i osób dorosłych. Jest też szczególnie polecana osobom starszym ze względu na fakt, że koty są stworzeniami cichymi, czystymi i ceniącymi sobie kontakt z człowiekiem. Także koty pomagają przy schorzeniach reumatycznych, ponieważ instynktownie odnajdują bolesne miejsca na ciele i kładą się na nich, ogrzewając je swym ciepłem i kojąc ból.
Na terenie naszego kraju znajduje się parę ośrodków zajmujących się felinoterapią. Są to m. in. Fundacja "Mruczący Terapeuta", Fundacja "Dogolandia" czy Fundacja "Dogtor". W tego typu miejscach istnieje możliwość zgłoszenia własnego kota jako uczestnika felinoterapii. Jednak musi on posiadać odpowiednie predyspozycje. Przede wszystkim powinien mieć skończony 1 rok, a także posiadać aktualne szczepienia oraz zaświadczenie o ogólnym zdrowiu kota. Natomiast najważniejsze cechy charakteru, jakimi powinien się odznaczać "felinoterapeuta", to otwartość na kontakt z człowiekiem, ufność oraz lubienie bycia głaskanym czasem przez długi czas. Kot nie powinien bać się nowych miejsc i ludzi, a także podróży różnymi środkami komunikacji, ponieważ czasem terapia wymagana dojazdu do pacjenta. Oferowane są też kursy felinoterapii, na których można samodzielnie poznać techniki, jakimi ona operuje i zarejestrować się jako osoba prowadząca felinoterapię.
Komentarze
Prześlij komentarz